W roku 1977 podjąłem pracę w polskiej telewizji, gdzie miałem okazję propagować żeglarstwo. A że prezes Telewizji Polskiej był entuzjastą żeglarstwa i kapitanem jachtowym namówiłem go, byśmy zbudowali duży jacht dla młodzieży o specyficznym ożaglowaniu – trzymasztową barkentynę o długości 47 metrów. Prezes wymyślił imię „Pogoria”, swego ulubionego jeziorka na Śląsku.

Po raz pierwszy w polskim przemyśle stoczniowym zbudowano statek rejowy, w ciągu następnych 10 lat dziesięć kolejnych. W 1980 została zwodowana „Pogoria” o powierzchni ożaglowania 1000 m kwadratowych przeznaczona dla rejsów szkolnych. W pierwszych wyścigach Operacji Żagiel 1980 „Pogoria” okazała się najszybszym żaglowcem w swojej klasie.

Polska Akademia Nauk, która prowadzi stacje badawczą na Południowych Szetlandach i co roku musi rozwiązywać problem transportu naukowców na trasie prawie 9000 mil morskich w jedną, a potem w drugą stronę. Zaproponowałem, że może wykorzystamy do tego żaglowiec „Pogoria”. W ten sposób w zimie 1980/81 poprowadziłem dość niezwykły rejs – począwszy od śniegu i lodu nad Bałtykiem do gór lodowych Antarktyki. King George Island, gdzie leży Stacja im. Arctowskiego osiągnęliśmy w dwa miesiące i tyleż trwał rejs powrotny. Okazało się wtedy, że transport pod żaglami trwa wprawdzie dwa razy dłużej, ale kosztuje 10 razy taniej.

Korzystając z tego, że pracuję w telewizji ogłosiłem w roku 1982 wszystkim 16-latkom w Polsce, że kto chce się wybrać ze mną w rejs na Ocean Indyjski musi zaopiekować się starszą osobą, która takiej pomocy potrzebuje. Jedni nie uwierzyli inni nie chcieli dodatkowego zajęcia, ale około 2000 młodych ludzi wspomogło nieoczekiwanie pomoc społeczną. W rejs zabraliśmy 30 finalistów konkursu oraz nauczycieli wszystkich przedmiotów. I tak zaczęła funkcjonować Szkoła pod Żaglami, pływająca klasa szkolna zwykłego liceum ogólnokształcącego. Uczestnicy tamtego rejsu spotkali się w Warszawie po 20 latach – prawie wszyscy porobili niebanalne kariery i oceniają, że rejs stanowił przełom w ich życiu.

Podobną szkołę poprowadziłem w roku 1988 w zespole międzynarodowym. Na „Pogorii” spotkali się Rosjanie, Amerykanie i Polacy – z każdego kraju po 10 osób. Wspólnym językiem był angielski. Popłynęliśmy wokół Ameryki Południowej nosząc pod salingiem banderę ONZ. Pierwszy semestr szkoły prowadził Atlantykiem do Ushuaia na Ziemi Ognistej, a drugi Pacyfikiem wzdłuż Chile i Peru. Przeciwny sztorm trzymał nas przez dwa tygodnie w Cieśninie Drake’a i święta Bożego Narodzenia wypadły na wielkim rozkołysie.

Po 25 latach (w roku 2013) byli uczniowie Międzynarodowej Szkoły pod Żaglami spotykają się na pokładzie „Pogorii” w tygodniowym rejsie wspominkowym po Morzu Śródziemnym.