Odbywające się co 4 lata regaty samotnych żeglarzy przez Atlantyk zyskały sobie należną im sławę, która dotarła i do Polski.Wczesną wiosną 1969 r. nawiązałem korespondencję z redakcją Observera i Royal Western Yacht Club of England, organizatorami regat i w jej wyniku złożyłem w Polskim Związku Żeglarskim projekt udziału polskiego zawodnika (lub całej ekipy) w najbliższych Transatlantyckich Regatach Samotnych Żeglarzy przypadających na rok 1972 i prośbę o wyrażenie zgody na samotny rejs treningowy jeszcze w tym sezonie 1969. W obu tych sprawach zapadły pozytywne decyzje.
Latem 1969 popłynąłem „Zenitem: na Bałtyk na dwa tygodnie. Wtedy też, wracając z rejsu, zadałem sobie pytanie – a gdy by tak dookoła świata?Rok 1970 przebiegał pod znakiem eliminacji 15 kapitanów (w tym jednej kobiety – Teresy Remiszewskiej).W Mistrzostwach Polski 1970 startowałem na „Nadirze” we wszystkich biegach, choć samotnie (sklasyfikowany w połowie stawki jachtów załogowych).W najdłuższym biegu startowali moi konkurenci, Aleksander Beresniewicz na folkboacie (przypłynął dwa dni po zamknięciu mety) oraz Zbigniew Puchalski na „Kapitanie” (osiadł na mieliźnie koło Rowów). W wyniku eliminacji zdrowotnych i kondycyjnych (AWF) oraz wyników żeglarskich, o których wyżej, PZŻ wytypował mnie w pierwszej kolejności do regat, a w drugiej Aleksandra Bereśniewicza.Niezrażony porażką Zbigniew Puchalski przygotował do startu w OSTAR swój jacht „Mirandę”, a Teresa Remiszewska otrzymała od Marynarki Wojennej „Komodora”. W ten sposób w regatach OSTAR ostatecznie startowała trójka Polaków i jeden Czech (Richard Konkolski) również przygotowujący się w Polsce. |
